واژه «عقیقه» در فرهنگ اسلامى، به معناى کشتن گوسفند، گاو یا شتر و… پس از ولادت کودک است و این کار از دیدگاه اسلام کارى پسندیده مىباشد.
پیامبر گرامى صلى الله علیه و اله پس از گذشت هفت روز از ولادت دو فرزند گرانمایهاش حضرت حسن و حسین علیهماالسلام این کار پسندیده را انجام داد و براى هر کدام یک قوچ، عقیقه کرد.
عقیقه، با این بیان، کارى است که به خاطر تقرب به خدا و به منظور سلامت و طراوت کودک و تأمین حیات و آسایش او انجام مىگردد.
در روایتى از پیامبر گرامى صلى الله علیه و اله آوردهاند که فرمود:
کل امرى مرتهن بعقیقته.(1)
هر کس در گرو عقیقه خویش است.
و امام صادق علیهالسلام فرمود:
«هر کودکى در گرو عقیقهاى است که پس از ولادت او براى سلامتى او دادهاند».(2)
این بیان و این تعبیر، چقدر زیبا و بدیع است، چرا که خداوند هنگامى که فرزندى را به پدر و مادرى ارزانى مىدارد، ممکن است این کودک به حیات خویش ادامه دهد و عمر طبیعى کند و ممکن است این نعمت و هدیه الهى باز پس گرفته شود و از دنیا برود.
این روایات نشانگر آن است که وقتى پدر و مادر براى سلامتى و طراوت و آسایش زندگى کودک، قربانى کنند و عقیقه دهند، سلامتى او تضمین مىگردد ؛ چرا که در روایات این تعبیر آمده است که: «عقیقه به منزلهى رهان است.»
1) بحارالانوار: ج 104 ص 126.
2) بحارالانوار: ج 104، ص 121.
