ابوهاشم جعفرى همان «داوود بن قاسم بن اسحاق بن عبدالله بن جعفر بن ابىطالب علیهالسلام» است، از اهالى بغداد بود، مردى موثق و عالى مقام است که از محضر حضرت رضا، حضرت جواد، حضرت هادى، حضرت امام حسن عسکرى علیهمالسلام و حضرت صاحب الأمر عجل الله تعالى فرجه بهرهمند شده است.
او در پیشگاه امامان علیهمالسلام بزرگ مردى بلند مقام بود، و از همهى امامان مذکور علیهمالسلام، نقل روایت مىکند. داراى اخبار، مسائل و شعرهاى زیبا در شأن امامان علیهمالسلام است.
اشعار زیر را در آن هنگام که امام هادى علیهالسلام بیمار شده بود، سروده است:
مادت الأرض بىوادت فؤادى++
و اعترتنى موارد العرواء
حین قیل الامام نضو علیل++
قلت نفسى فدته کل الفداء
مرض الدین لاعتدالک و اعتل++
و غارت له نجوم السماء
عجبا ان منیت بالداء و السقم++
و أنت الامام حسم الداء
أنت آسى الا دواء فى الدین++
و الدنیا و محیى الأموات و الأحیاء
زمین به خاطر بیمارى شما بر من پریشان شد، و قلبم سنگین گردید.
و در آن هنگام که گفته شد: امام هادى علیهالسلام لاغر و رنجور شده است، گفتم: همهى جانم فداى او گردد.
دین اسلام به خاطر بیمارى تو، بیمار و رنجور شد، و ستارگان آسمان به خاطر آن، بىفروغ شدند.
شگفتا! که دستخوش درد و بیمارى شدى، با این که تو امام زدایندهى هر دردى هستى.
تو طبیب و درمان بخش دردها، و زندگى بخش مردگان و زندگان در دنیا و جهان آخرت هستى.
