«سُبْحان» در اصل مصدر است و به معنى منزه دانستن و تنزیه خداى تعالى است. واژه «تسبیح» به طور کلّى در عبادات؛ چه زبانى، چه عملى و چه در نیّت به کار مىرود. زائر در این فراز درخواست نمودن از خداوند را در قالب نیایشگرى ارائه داده، پروردگار خود را از تمام ناپاکىها منزّه و تحقّق وعدههاى او را حتمى مىداند.
«وَعْدُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ».(1)
این وعده خداست، که خدا در وعده (خود) تخلف نمىکند.
مسلّماً وعده خداوند مانند وعدههاى دروغین شیطان و شیطانىصفتان نیست، بلکه وعدهاى است حقیقى، و از ناحیه خداوند، بدیهى است. هیچ کس نمىتواند صادقتر از خدا در وعدهها و سخنانش باشد. زیرا تخلّف از وعده یا به خاطر ناتوانى است یا جهل یا نیاز که تمام اینها از ساحت مقدّس او به دور است.
«وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِیلًا».(2)
خداوند وعده حق به شما مىدهد و کیست که در گفتار و وعدههایش از خدا صادقتر باشد.
1) سوره مبارکه زمر، آیه 20.
2) سوره مبارکه نساء، آیه 122.
