پنجمین اثر موالات و دوستى ائمّه معصومین علیهم السلام آن است که تفرقه و جدایى که در میان مردم به سبب پیروى از مذاهب فاسد و بیهوده خصوصاً مکاتب سیاسى حاصل شده است، از بین مىرود. یعنى اگر همه از گفتار و افعال ائمّه علیهم السلام پیروى نمایند و به ریسمان محکم الهى (که همان ائمّه طاهرین علیهم السلام هستند) چنگ زنند و در مقابل فرمانهاى آنان سر تسلیم فرود آورند، جدایى و تفرقه ملّتها به اتحاد و هماهنگى تبدیل مىشود.
از این فراز معلوم مىشود شیعیانِ ائمّه علیهم السلام کسانى هستند که مطیع آنها بوده و هیچ اختلافى با هم ندارند و اگر اختلافى هست یا در امور جزیى است و یا به واسطه آن است که یکى از آنها و یا همه آنها تابعِ محض امام نبودهاند.
قال الرضا علیه السلام: «شِیعَتنا المُسْلِمون لِأمْرنا الاخذُون بِقُولنا الُمخالفون لأَعْدائنا فَمَن لَمْ یَکُن کَذلک فَلَیْسَ مِنّا».(1)
امام رضا علیه السلام فرمودند: پیروان ما تسلیم امر ما هستند و کلام ما را مىگیرند و با
دشمنان ما مخالفت مىورزند و هر کس چنین نباشد از ما نیست.
پس هر کس نمىتواند ادعاى شیعه و پیروِ ائمّه اطهار علیهم السلام بودن بکند. بلکه شیعه داراى صفاتى است.
قال ابو عبدالله علیه السلام: «شیعَتنا أَهل الوَرَع و الإِجْتهاد و أَهل الوَفاء و الأَمانة و أَهْل الزُهْد و العِبادة، أصْحاب احْدى و خَمْسین رِکْعة فی الیَوْم و اللَیْلَة، القائِمون بالَّلیْل، الصائِمون بالنَّهار، یزکّون اَمْوالهم، و یحجون البَیْت و یَجْتنبون کلّ محرم».(2)
امام صادق علیه السلام فرمودند: پیروان ما اهل ورع و سخت کوشى و وفاى به عهد و امانتدارى و زهد و عبادت هستند. آنها همیشه پنجاه و یک رکعت نماز در شبانه روز مىخوانند (یازده رکعت نماز شب، دو رکعت نافله صبح، دو رکعت نماز صبح، هشت رکعت نافله ظهر، چهار رکعت نماز ظهر، هشت رکعت نافله عصر، چهار رکعت نماز عصر، سه رکعت نماز مغرب، چهار رکعت نافله مغرب، چهار رکعت نماز عشا، دو رکعت نشسته که به جاى یک رکعت محسوب مىشود نماز نافله عشا و جمعاً پنجاه و یک رکعت). در شبها به عبادت مىایستند و روزها روزه دارند، اموال خود را (با زکات و خمس) تزکیه و پاک مىنمایند و حج به جا مىآورند و از تمام کارهاى حرام دورى مىکنند.
شیعه (با این صفتها) هیچگاه با برادر دینى خود اختلافى ندارد و همیشه بین آنها مودّت و برادرى حاکم است. حتّى با کسانى که با او هممذهب و همآیین نیستند نیز به صورت انسانى برخورد دارد و با آنها دوستى و برادرى مىنماید، مگر آنکه آنها با او و یا با دین و آیین او دشمنى نمایند.
ائمّه اطهار علیهم السلام به اصحاب خود سفارش مىکردند با گناهکاران نیز با دوستى برخورد نمایند و به آنها مهربانى کنند.
عن الصادق علیه السلام فیما قاله لابن جندب: «یَابْن جندب لا تقل فى المُذنْبین مِن أَهل دَعوتکُم إلّا خَیْراً و اسْتَکینوا إلى اللّه فی توفیقهم و سَلموا التَوْبة لَهم».(3)
امام صادق علیه السلام به ابن جندب فرمودند: اى فرزند جندب، درباره مخاطبان گناهکار خود، جز به نیکى سخن مگویید و آنان را در توفیق یافتن، در تسلیم امر خدا گشتن و توبه نمودن یارى نمایید.
پس به واسطه موالاتِ ائمّه علیهم السلام، اختلافها بین شیعیان از بین مىرود و حتّى شیعه با مذاهبى که با او مخالفند ولى با او سر جنگ و ستیز ندارند، دوست بوده و هیچ اختلافى با آنها ندارد. ولى با آنها که با او دشمنى کرده، در پى تجاوز به دین، آیین، کشور و نوامیس او هستند، سر جنگ دارد.
1) صفات الشیعه، ص 3.
2) بحارالانوار، ج 68، ص 167.
3) تحف العقول، ص 302.
