کافور خادم مىگوید: یک شب امام هادى علیهالسلام به من فرمود فلان سطل آب را در فلان محل بگذار، تا وقتى از خواب برخاستم، آب وضو فراهم باشد، آن حضرت به بستر خواب رفت و من به دنبال کارى رفتم و فراموش کردم که سطل آب را در محل معهود بگذارم، ناراحت بودم که امام وقتى از خواب برخیزد، به زحمت خواهد افتاد، در حالى که نگران بودم به محضرش رفتم، به من فرمود: «واى بر تو! آیا عادت مرا نمىدانى که من با آب سرد وضو مىگیرم، تو آب را گرم کردهاى و در سطل ریختهاى؟»
عرض کردم: «سوگند به خدا، آى آقاى من، نه سطل را و نه آب را، من به جایى نگذاشتم.»
آن حضرت (در این هنگام دریافت که امداد غیبى، این کار را کرده است، به شکر الهى پرداخت و) گفت: حمد و سپاس مخصوص خداوند است، سوگند به خدا، کارى را که خداوند بر ما آسان نموده، ترک نخواهم کرد، حمد و سپاس خداوندى را که ما را از اهل اطاعت خود گردانید و ما را براى کمک بر عبادتش موفق نمود، پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم مىفرماید:
ان الله یغضب على من لا یقبل رخصته:
«همانا خداوند خشم مىکند بر کسى که کار آسان کردهى او را نپذیرد.»
[و این یک درس و پند بزرگ از پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم و امام هادى علیهالسلام است که ما در مواردى که خداوند رخصت داده و آسان گرفته، بر خود سخت نگیریم، امام هادى علیهالسلام با همان آب گرمى که دست غیبى آن را برایش آماده کرده بود، وضو ساخت و آسان گیرى خدا را ترک ننمود.](1)
1) بحار، ج 50، ص 126.
