در عصر خلافت معتصم، اوضاع سیاسى و وجود بردگان، ترکها، بربرها و قبطیها آن چنان مردم بغداد را به زحمت انداخته بود، که به ناچار معتصم، ارتش را به سرزمین سامرا انتقال داد و در آنجا پادگانى ساختند و مردم بغداد نفس راحتى کشیدند ولى دستگاه خلافت در قبضه اطرافیان معتصم، یعنى همان بردگان، ترکها، بربرها و قبطیها قرار گرفت و اقتدار و هیبت خلافت از بین رفت، تا آنجا که مىتوانستند خلیفه را عزل و نصب کنند.
این کشمکشها و امور دیگر موجب شد که معتصم و پسرش واثق به خود مشغول بودند و به طور مستقیم با امام رو در رو قرار نگرفتند، امام هادى از دور بر آنها نظاره مىکرد و بیشتر به بازسازى حوزه علمیه و تربیت شاگرد و نبرد عقیدتى با مخالفان، مىپرداخت و در حفظ و نگهبانى تشیع و شیعیان همت مىنمود.
این که گفتیم امام علیهالسلام در این عصر، از دور نظارهگر بود، به عنوان مثال به چند روایت زیر توجه کنید:
