در زمان امام حسن عسکرى صلوات الله علیه دو نفر به نامهاى احمد و عباس با یکدیگر درباره استقرار اعضاء بدن روى زمین در حال سجده و چگونگى آن در حال نماز اختلاف پیدا کردند.
احمد گوید: چون در این مشاجره به نتیجهاى نرسیدیم که آیا بینى هم هنگام سجده باید روى زمین قرار گیرد، یا خیر؟
عازم منزل امام عسکرى علیه السلام شدیم.
در بین راه در حالى که حضرت سوار مرکب خود بود، برخورد کردیم، همین که حضرت متوجهى ما شد، ایستاد و روى خود را به طرف ما نمود و سپس انگشت سبابه خود را بر پیشانى نهاد و اشاره نمود که سجده فقط به وسیلهى پیشانی تحقق مىیابد، نه به وسیلهى بینى؛ و بعد از آن به راه خود ادامه داد و رفت.
پس از مدتى که از این جریان گذشت، نیز بر سر گوشت مشاجره شد که کدام قسمت گوشت – گوسفند – لذیذتر و سالمتر است، که همچنین به نتیجه نرسیدیم.
ناگهان خادم حضرت ابومحمد، امام حسن عسکرى علیه السلام بر ما وارد
شد و بدون آن که ما سخنى بگوئیم و یا سؤالى کرده باشیم، خادم حضرت قطعه گوشت گوسفندى که کتف و دست حیوان بود از جلوى ما برداشت و گفت:
مولایم فرمود: آن قسمتى که نزدیک به سر و گردن باشد، سالمتر و لذیذتر است و آغشته به امراض نمىباشد، و اما ران را نصیحت نمود که حتى الامکان استفاده نشود(1)
احمد گوید: امام علیه السلام بدون آن که ما سؤالى کرده باشیم و یا پیامى داده باشیم، در جریان امور قرار داشت و براى تقویت قلوب و از بین بردن هر گونه شکى پاسخ ما را مطرح فرمود و رفع مشاجره گردید(2)
1) در روایات بسیار وارد شده است بر این که ائمه علیهم السلام گوشت کتف و دست گوسفند را بیش از دیگر قسمتها مورد استفاده قرار مىدادند، مخصوصا حضرت رسول اکرم صلى الله علیه و آله و سلم که نسبت به آن اظهار علاقه مىورزید.
2) هدایة الکبرى حضینى: ص 332.
