قیصر، پادشاه روم به یکى از خلفاى بنىعباس نوشت:
«ما در انجیل دیدهایم، هر کس سورهاى را بخواند که خالى از هفت حرف باشد، خداوند جسدش را بر آتش جهنم حرام مىکند و آن هفت حرف عبارتست از: «ثاء، جیم، خاء، زاء، شین، ظا، و فاء».
ما در تورات و انجیل آن سوره را نیافتیم، آیا در کتب خود چنین سورهاى دارید؟ و اگر جواب مثبت است مراد از این حروف هفتگانه چیست؟»
خلیفهى عباسى علماء و دانشمندان را جمع کرد و سؤال را مطرح نمود، لکن هیچ یک نتوانستند جواب سؤال را بدهند؛ به ناچار سؤال را از حضرت على بن محمد بن الرضا (علیهالسلام) پرسید.
حضرت هادى (علیهالسلام) فرمود: «آن سورهاى که آنها در جستجوى آن هستند و در کتب آسمانى سابق نیافتند، در قرآن مجید موجود است و آن سوره، «سوره حمد» است که هیچ یک از این حروف هفتگانه را در آن نمىتوان یافت.»
پرسیدند: «حکمت آن چیست؟ و این حروف علامت
چیست؟»
حضرت فرمودند: ««ث» اشاره به «ثبور» (هلاکت) دارد؛
مراد از «ج»، «جحیم» است (که یکى از درکات دوزخ است)؛
مقصود از «خ»، «خبیث» است
و «ز» اشاره به «زقوم» (میوه جهنم) دارد
و «ش»، «شقاوت» است
و مراد از «ظ»، «ظلمت» است
و «ف» اشاره به «فرقت» (دورى) دارد.»
این پاسخ را براى قیصر روم فرستادند؛ چون جواب به پادشاه رسید بسیار مشعوف شد و دانست که دین حق همان اسلام است و لذا بلافاصله به اسلام گروید.(1)
1) منتخب التواریخ، خراسانى، ص 530.
