شَفیع حقیقى خداوند است.
«قُل لِّلَّهِ الشَّفَاعَةُ جَمِیعًا».(1)
بگو شفاعت تماماً از آن خداست.
هیچ کس بدون اذن خداوند حق شفاعت ندارد و فقط به اذن خداوند است که بعضى توان شفاعت را مىیابند.
«مَن ذَا الَّذِى یَشْفَعُ عِندَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ».(2)
کیست که جز به اذن خدا نزد او شفاعت کند؟
کسانى اجازه شفاعت مىیابند که با خداوند پیمان داشته باشند.
«لَّا یَمْلِکُونَ الشَّفَاعَةَ إِلّا مَنِ اتَّخَذَ عِندَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا».(3)
اختیار شفاعت را ندارند، مگر کسى که نزد خداى رحمان عهد و پیمانى دارد.
پس چنین شفیعانى باید سخنانشان مورد رضایت خداوند باشد.
«یَوْمَئِذٍ لَّا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَ رَضِىَ لَهُ قَوْلًا.(4)
در آن روز شفاعت هیچکس سود ندهد، مگر کسى را که خداوند رحمان اجازه دهد و سخنش او را پسند آید.
خداوند در قیامت به ائمّه اطهار علیهم السلام، اجازه بالاترین شفاعتها را عنایت مىنماید.
زائر در این فراز، علاوه بر آنکه طلب شفاعت از ائمّه طاهرین علیهم السلام براى قیامت دارد، خواستار شفاعت امامان معصوم علیهم السلام در این دنیا نیز هست.
یعنى از آنان مىخواهد به درگاه الهى واسطه شوند تا خداوند گناهان او را مورد عفو و بخشش قرار دهد و به او عنایتهاى ویژه بنماید و درجاتى از بندگان مقرّب الهى را به واسطه تفضّل ائمّه هدى علیهم السلام بیابد.
پس وجود انور امام، هم در دنیا شفیع محبّان و علاقهمندان (و شاید عموم مردم) است و هم در صحراى محشر، محبّان و علاقهمندان خود را چنان به شفاعت خود نائل آورند که همگان به تعجّب واداشته شده و دشمنان آرزوى شفاعت نمایند.
ائمّه علیهم السلام که داراى تمام این شرایط هستند، شفاعتکنندگانند.
قال الباقر اَوْ الصادق علیهما السلام: «وَاللّه لنشْفعن و اللّه لنشْفِعن مِنْ المُذْنِبین مِنْ شعیتنا حَتّى تَقول اَعْداؤنا إذا رأوا ذلک «فَمَا لَنَا مِن شَافِعِینَ، وَ لَا صَدِیقٍ حَمِیمٍ»(5)(6)
امام باقر یا امام صادق علیهما السلام فرمودند: به خدا سوگند که ما شفاعت مىکنیم. به خدا سوگند که در حق شیعیان گنهکارمان چنان شفاعت مىکنیم که دشمنان ما با دیدن آن مىگویند «ما را نه شفاعت کنندگان است و نه دوستى مهربان».
1) سوره مبارکه زمر، آیه 44.
2) سوره مبارکه بقره، آیه 255.
3) سوره مبارکه مریم، آیه 87.
4) سوره مبارکه طه، آیه 109.
5) بحارالانوار، ج 8، ص 37.
6) سوره مبارکه شعرا، آیه 100 و 101.
