دوست داشتن ائمّه اطهار علیهم السلام و محبّت ورزیدن به آنها کار سادهاى نیست. حضرت على علیه السلام وقتى خبر فوت سهل بن حنیف که از اصحاب خاص و محبّان واقعى حضرت بود را شنیدند فرمودند:
«لَوْ احبَّنى جَبَلٌ لَتَهافَتَ».
اگر کوهى مرا دوست داشته باشد (طاقت نمىآورد و) تکه تکه شده فرو مىریزد.
سیّد رضى در توضیح این کلام مىگوید: معنى این فرمایش آن است که آزمایش با گرفتارى و بیچارگى بر او سخت مىگیرد و اندوهها به سوى او سرازیر مىشود. یعنى محبّ ائمّه اطهار علیهم السلام با احساس مسؤولیّتى که دارد، درد دیگران را درد خود مىداند و از طرفى درد دین هم بر او فشار مىآورد. پس به سوى سختىها گام برداشته است.
قال على علیه السلام: «مَنْ احبّنا اَهْل البَیْت فَلیستعد للفَقْر جُلْباباً».(1)
هر که ما اهل بیت را دوست داشته باشد، پس آماده باشد که پیراهن فقر را بر تن کند.
پس محبّت و عشقورزى به ائمّه علیهم السلام کار هر کس نیست.
عشق بازى کار هر شیاد نیست
این شکار دام هر صیاد نیست
عاشقى را قابلیت لازم است
طالب حق را حقیقت لازم است(2)
پس اگر کسى چنین توفیقى را یافت، باید خدا را بر این نعمت شاکر باشد.
قال رسول اللّه صلى الله علیه وآله: «مَنْ احبّنا اَهْل البَیْت فَلیحْمد اللّه عَلى اولى النِعَم».(3)
پیامبر خدا صلى الله علیه وآله فرمودند: هر کس ما اهل بیت را دوست داشت، خدا را بر این نعمتِ بزرگ حمد و سپاس گوید.
1) نهجالبلاغه، حکمت 108.
2) اشک شفق، ص 331.
3) المحاسن، ج 1، ص 138.
