در این فراز زائر اقرار مىکند که گفتار امام علیه السلام، مسلّم و محکم و مطابق با مصلحتهاى حتمى است. بهگونهاى که تبعیّت از آن و قبول آن به حکم عقل، واجب و لازم است. چه این گفتار آمرانه باشد، چه حکایت از احوال گذشتگان و چه غیبگویى از آینده. چرا که گفتار آنان از علوم الهى و گفتار پیامبر صلى الله علیه وآله سرچشمه مىگیرد.
قال الصادق علیه السلام: «مهْما اجبتکَ فیهِ لِشىٍ فَهُو عَن رَسولِ اللّهِ وَ لَسْنا نَقُولُ بِرَأیِنا مِنْ شَىءٍ».(1)
امام صادق علیه السلام (به یکى از یاران خود) فرمودند: هرگاه جواب تو را مىدهم از گفتار رسول خدا مىگویم و ما از خودْ سخن نمىگوییم.
سخن پیامبر صلى الله علیه وآله نیز از وحى الهى است و از خود سخن نمىگوید.
«وَ مَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَى، إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْىٌ یُوحَى، عَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوَى».(2)
و هرگز از روى هوا و هوس سخن نمىگوید. آنچه مىگوید چیزى جز وحى که به او نازل شده نیست او را شخص بسیار نیرومند آموزش داده است.
پس سخن امام از پیامبر است و سخن پیامبر از خدا و چنین سخنى محکم و استوار و حتمى خواهد بود.
1) بصائر الدرجات، ص 321.
2) سوره مبارکه نجم، آیههاى 5 – 3.
