اثر چهارم موالات و دوستى ائمّه اطهار علیهم السلام و قبول ولایت آنها، بزرگ شدن نعمت الهى است. نعمت گاهى مادى است و گاهى معنوى.
«نعمت» در این فراز عبارت است از دین و آیین اسلام که نعمتى معنوى و باطنى مىباشد.
قال الباقر علیه السلام: «وَ أمّا النِّعْمة الباطِنة فَوِلایتنا أَهل البَیْت و عقد مَوَدَّتنا».(1)
امام باقر علیه السلام فرمودند: و اما نعمت معنوى و باطنى، ولایت ما اهل بیت و پیمان دوستى با ما است.
خداوند به واسطه ولایت، دین را کامل و نعمت را تمام گردانده است.
«الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِى».(2)
امروز (روز غدیر خم) دین شما را کامل کردم و نعمت خود را بر شما تمام نمودم.
پس ولایت کاملکننده دین است که این دو، عظمتدهنده به نعمت بزرگ الهى که همان «دین و آیین محمّدى» است مىباشند.
قال على علیه السلام: «إن بِوِلایتى أَکْمل اللّه لِهذه الاُمَّة دینهم و اتمَّ عَلَیهم النِعم و رَضى اسلامِهم».(3)
حضرت على علیه السلام فرمود: همانا به ولایت من خداوند کامل گرداند دین این امّت را و تمام گرداند بر آنها نعمت را و به اسلام آنها راضى شد.
1) بحارالانوار، ج 24، ص 52.
2) سوره مبارکه مائده، آیه 3.
3) الخصال، ص 415.
