«عادة» به معنى خوى، رسم و عادت است.
امام در اعطاى احسان و نیکى به دیگران، هیچگاه به این مطلب که گیرنده احسانْ دوست و از محبّان آنهاست یا مخالف ولایت و امامت ایشان مىباشد، توجّهى نداشته و به همه حتّى به کافران نیز نیکى و احسان مىنمودند.
امام على علیه السلام به قاتل خود – ابن ملجم – آنچنان رسیدگى مىکرد و دستور داده بود که مبادا به او در زندان بد بگذرد، که گویى او میهمان عزیز و از پیروان آن حضرت است.
امام حسن علیه السلام به صورت ناشناس به درب منازل فقراى مدینه مىرفت و براى آنان طعام مىبرد. بعضى از کسانى که مورد اطعامِ امام قرار مىگرفتند، از یاران بنىامیّه و کسانى بودند که در روز به امام توهینها مىکردند و شبهنگام بدون آنکه آورنده طعام را بشناسند، مورد اطعام امام قرار مىگرفتند.
این رسم و خلق و خوى برگرفته از همان رسم الهى مىباشد. رسم خداوند، احسان به همه، حتّى به گناهکاران است.
«عَادَتُکَ الْإِحْسَانُ إِلَى الْمُسِیئِینَ».(1)
خداوندا رسم تو احسان نمودن به گنهکاران است.
آن چنان احسان و نیکى خداوند فراوان است که او را به نیکى توصیف مىنماییم.
«فَتَبَارَکْتَ أَنْ تُوصَفَ إِلَّا بِالْإِحْسَانِ».(2)
پس والاتر از آنى که جز به احسان وصف شوى.
1) دعاى ماه رجب، مفاتیح الجنان و صحیفه سجادیه، دعاى 46، فراز 16.
2) صحیفه سجادیه، دعاى 37، فراز 16.
