«غَمَرات» جمع «غمرة» از ماده «غمر» به معنى از بین بردن اثر چیزى است. سپس به جهل و نادانى عمیق و گرفتارىهاى شدیدى که انسان را در خود فرو مىبَرد گفته مىشود.
«کُرُوب» جمع «کرب» و در اصل به معنى زیر و رو کردن زمین و شیار ایجاد کردن است و به معنى گره محکمى است که بر طناب مىزنند. سپس به غم و اندوه شدید که گره در کار انسان ایجاد مىکند و امور انسان را زیر و رو مىکند اطلاق شده است.
«شفا» از ماده «شفو» به معنى لبه چیزى است و در اصل به کناره چاه و یا خندق و مانند آن مىگویند.
«جُرُف» به معنى حاشیه و دیواره رودخانه یا چاه است که آب زیر آن را خالى کرده
باشد. پس معنى «شفا جُرُف الهَلَکات» یعنى لبه دیواره هلاککنندهها که زیر آن خالى است و هر لحظه ممکن است فروریزد و کسانى که بر روى لبه ایستادهاند را به سوى هلاکت بکشاند.
پیروان و شیعیان امامان معصوم علیهم السلام به واسطه تربیت ائمّه معصومین علیهم السلام و وجود آنها و امامت پیروى از آنها، از ذلّتِ گمراهى و کفر خارج مىشوند و به عزّتِ اسلام و ایمان روى مىآورند و از طرفى از ذلّتِ جهل خارج مىشوند و به عزّتِ علم سرفراز مىگردند و به واسطه قبول ولایت ائمّه معصومین علیهم السلام از ذلّت عذابهاى دنیایى و آخرتى نجات یافته، به عزّتِ امن و امان سرافراز مىگردند و به واسطه توسّل به آنها، از سختىها نجات مىیابند و به واسطه تمسّک به ریسمان محکم آنها که همان عروةالوثقى هستند، از پرتگاههاى اعتقادى و معنوى و از آتش دوزخ رهانده مىشوند.
قیل لعلى بن ابیطالب علیه السلام: «کَیْفَ اَصْبحتَ؟ فَرَفَعَ رَأْسَه و قال: اصبَحْتُ و اللّه مُحبّاً لِمحبّنا، صابراً على بُغْض مبغضنا ان محبّنا یَنْتظر الروح و الفَرج فی کلّ یَوْم و لَیْلة و ان مبغضنا بنى بُنْیاناً فأَسس بُنْیانه عَلى شفا جُرُف هار فَکأنّما بُنْیانه قَدْ انهار».(1)
کسى به حضرت على علیه السلام عرضه داشت: چگونه صبح کردید؟ امام سر خود را بالا آورده، فرمودند: شب را به صبح رساندم در حالى که دوستدار دوستدارانم هستم و بر کینهتوزى دشمنانم صبر پیشه مىکنم و همانا دوستانم فرج و گشایش الهى را انتظار مىکشند و دشمنانم بنیان خود را بر پرتگاهى که هر لحظه به میان آتش پرتاب خواهد شد، بنا کردهاند.
1) بحارالانوار، ج 27، ص 121.
