یعنى ائمّه اطهار علیهم السلام داراى مقام و مکانى هستند که فقط نزد خداوند معلوم و شناخته شده است و هیچ کس جز خداوند، قدر این مکان و مقام را نمىداند و یا اینکه هر کس را که خداوند بخواهد، بر قدر این مکان و مقام مطّلع مىنماید.
شاید هم منظور آن است که ائمّه اطهار علیهم السلام نزد خداوند داراى مقام و منزلت و مکانى هستند که نزد صاحبان علم، معلوم و مشخص است و یا اینکه نزد تمام مردم، مشخص و معلوم است. چرا که مردم اجمالاً علم به علو درجات آنها دارند.
آنها داراى درجاتى هستند که هیچ کس به آن واقف نیست. آنها «حقیقت قرآن» را مىدانند و تمام آن در سینههاى آنها نهفته است.
عن هارون بن حمزه عن أبى عبداللّه علیه السلام قال سمعته یقول «بَلْ هُوَ آیَاتٌ بَیِّنَاتٌ فِى صُدُورِ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ…»(1) قال: «هی الأئمّة خاصّة».(2)
هارون بن حمزه مىگوید: امام صادق علیه السلام در تفسیر آیه «بلکه این آیات قرآن بیانکننده است و در قلبهاى کسانى که صاحبان علم هستند جاى دارد…»، فرمودند: صاحبان علم فقط ائمّه اطهار علیهم السلام هستند.
آنها «عالم به اسم اعظم خداوند» هستند. و آنها داراى تمام صفات نیکو و دور از تمام زشتىها مىباشند و عالم به ما کان و مایکون. آنها حجّت خداوند و باب الهى و زبان خداوند و… هستند.
قال ابوجعفر علیه السلام: «نَحْن حُجَّة اللّه و نَحْن باب اللّه و نَحْنُ لِسان اللّه و نَحْن وَجْه اللّه و نَحْن عَیْن اللّه فی خَلْقه و نَحْن ولاة أَمْر اللّه فی عِباده».(3)
امام باقر علیه السلام فرمودند: ما حجّت خداوند و باب الهى و زبان خداوند و آبروى خداوند و چشم خدا در بین مردم و حکمرانان خداوند در امور خدا در بین بندگان هستیم.
در احادیثى ائمّه معصومین علیه السلام براى شناساندن مقام و منزلت خودْ پرده از بعضى اسرار برداشته، به اصحاب خاص خود مطالبى را مىفرمایند که تمام آنها حکایت از
منزلت ائمّه علیهم السلام در نزد خداوند دارد.
1) سوره مبارکه عنکبوت، آیه 49.
2) بصائر الدرجات، ص 227.
3) بصائر الدرجات، ص 81.
