منظور منزلت و شأنیّت فراوانى است که خداوند به ائمّه اطهار علیهم السلام عنایت کرده است
که هیچ کس دیگر به گستردگى آن نخواهد رسید.
این منزلت و شأن قبل از خلقتِ ظاهرى و بعد از خلقت و در زمان حیات بوده است.
قال ابو عبداللّه علیه السلام: «و اللّه ما استوجَب آدَم أَن یخْلقه اللّه بِیَده و ینفِخُ فیه مِن رَوْحه إلّا بِوِلایة على علیه السلام و ما کلّم اللّه مُوسى تَکْلیماً إلّا بِوِلایة عَلى علیه السلام و لا اقام اللّه عیسَى بْن مَرْیم آیة لِلْعالمین إلّا بِالخُضُوع لِعَلى علیه السلام».(1)
امام صادق علیه السلام فرمودند: به خداوند سوگند آدم مستوجب خلق و آفرینش به دست خداوند نگردید و روح الهى در او دمیده نشد، مگر به ولایت حضرت على علیه السلام و خداوند سخنى بر زبان موسى جارى نساخت، مگر به کمک ولایت حضرت على علیه السلام و خداوند، عیسى بن مریم را نشانهاى براى خود قرار نداد، مگر آنکه او در مقابل حضرت على علیه السلام خضوع و خشوع کرد.
این منزلت و شأن در قیامت نیز ادامه دارد و در قیامت، ائمّه اطهار علیهم السلام نزد خداوند آن چنان شوکتى دارند که خداوند دوستان آنها را نیز دوست دارد.
قال رسول اللّه صلى الله علیه وآله: «اتانی جِبْرئیل و هُو فرح مُسْتَبْشر… فقال جبرئیل:… یا مُحمّد العلى الأعلى یَقْرأ عَلَیک السَّلام و یَقول: مُحمّد نَبى رَحْمَتی و عَلی مُقیم حُجّتی، لا اعذب مَنْ والاه و اِنْ عَصانى، و لا اَرْحم مَن عاداه و اِن اَطاعنی».(2)
پیامبر خدا صلى الله علیه وآله فرمودند: جبرئیل نزد من آمد در حالى که او شاد و خندان بود… و گفت:… اى محمّد، خداوندِ بالا مرتبه، به تو سلام رسانده و مىگوید محمّد پیامبرِ رحمت من است و حضرت على علیه السلام برهان و حجّت من. عذاب نمىکنم کسى را که او را ولىّ خود بداند و او را دوست داشته باشد و اگر چه گنهکار باشد و رحم به دشمنان او نخواهم کرد، اگر چه مرا اطاعت کرده باشد.
این حدیث به این معنا نیست که کسى ادعا نماید که دوستدار ائمّه طاهرین علیهم السلام و حضرت على علیه السلام است و هر چه مىخواهد گناه کند، بلکه بدان معنى است که محبّ
حضرت على علیه السلام به سبب محبّتى که به حضرت على علیه السلام دارد، وارد بهشت مىشود. چرا که محبّت واقعى وقتى حاصل مىشود که محبْ خود را همانند محبوب گرداند و از آنچه محبوب بیزار است، بیزارى جسته به آنچه او علاقهمند است، علاقهمند گردد و محبّ حضرت على علیه السلام از گناه بیزار است. چون حضرت على علیه السلام از تمام آلودگىها و گناهان بیزار بوده و دوستار حضرت على علیه السلام به انجام واجبات و مستحبّات، کمک به مردم و مبارزه در راه خدا، سکوت و قیام براى خدا علاقه دارد، چون حضرت على علیه السلام پایبند به این امور و علاقهمند به آن بوده است.
1) الاختصاص، ص 250.
2) بحارالانوار، ج 8، ص 2.
