والدرجات الرفیعة (1)

این فراز اشاره به درجه‏هاى بالاى ائمّه معصومین علیهم السلام در قرب و نزدیکى به خداوند دارد.

آنها آنچنان مقامى دارند که هیچ کسِ دیگرى داراى چنین مقام و منزلتى نزد خداوند نیست. بسیارى از صفات آنها که در زیارت جامعه به آن اشاره شده است، مختصّ به وجود آنان است و در صفت‏هایى که با دیگران مشترک هستند، آنها در عالى‏ترین مرتبه آن صفات مى‏باشند.

در نوشته‏اى که توسط محمّد بن عثمان (از نواب حضرت مهدى علیه السلام) از حضرت بقیةاللّه الاعظم – عجل اللّه تعالى فرجه – در دعاهاى ماه رجب به ما رسیده، چنین مى‏خوانیم:

«اَلّلهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِمَعانى جَمیعِ ما یَدْعُوکَ بِه وُلاةُ اَمْرِکَ، الْمَاْمُونُونَ عَلى سِرِّکَ، الْمُسْتَبْشِرُونَ بِاَمْرِکَ، الْواصِفُونَ لِقُدْرَتِکَ، الْمُعْلِنُونَ لِعَظَمَتِکَ، اَسْئَلُکَ بِما نَطَقَ فیهِمْ مِنْ مَشِیَّتِکَ، فَجَعَلْتَهُمْ مَعادِنَ لِکَلِماتِکَ، وَ اَرْکاناً لِتَوحیدِکَ وَ ایاتِکَ، وَ مَقاماتِکَ الَّتى لا تَعْطیلَ لَها فِى کُلِّ مَکانٍ، یَعْرِفُکَ بِها مَنْ عَرَفَکَ، لا فَرْقَ بَیْنَکَ وَ بَیْنَها اِلا اَنَّهُمْ عِبادُکَ وَ خَلْقُکَ، فَتْقُها وَ رَتْقُها بِیَدِکَ، بَدْؤُها مِنْکَ وَعَوْدُها اِلَیْکَ، اَعْضادٌ وَ اَشْهادٌ وَ مُناةٌ وَ اَذْوادٌ، وَ حَفَظَةٌ وَ رُوَّادٌ، فَبِهِمْ مَلَاْتَ سَمآئَکَ وَ اَرْضَکَ، حَتّى ظَهَرَ اَنْ

لا اِلهَ اِلا اَنْتَ».(1)

خداوندا از تو مى‏خواهم تمامى آنچه را که خواسته‏اند به واسطه آن والیان امر تو. همانها که امین بر سِرّ تو هستند. همانها که مژده گیرنده به امر تو هستند. همانها که وصف‏کننده قدرت تو هستند. و اعلام‏کننده عظمت تو هستند. از تو مى‏خواهم به آنچه فرمودى در آنها از مشیّت خود پس آنها را قرار دادى معدن‏هایى براى کلمات خودت و رکن‏هایى براى توحید و نشانه‏هاى خودت و براى مقام‏هاى خود که در هیچ مکانى تعطیلى ندارد. تو را مى‏شناسد به واسطه آنها هر کس خواهان شناخت تو باشد. همانها که هیچ فرقى بین تو و آنها نیست جز آنکه آنها بنده و مخلوق تو هستند. راه‏اندازى امور آنها به دست توست و از تو آغاز گشته‏اند و به سوى تو بازگشت دارند. آنها پشتیبان، گواه، امتحان‏کننده، دفع‏کننده و حافظ (امور تو) هستند. پس به واسطه آنها برقرار نمودى آسمان و زمینت را تا آنکه پدیدار گشت کلمه لا إله إلّا اَنت (که همان کلمه توحید است).

امام داراى چنین صفات و مقام‏ها و درجه‏هاى بلند و رفیع است تا بدان جا که هیچ فرقى بین خداوند و آنها نیست، جز آنکه آنها مخلوق هستند و او خالق. آنها عبد هستند و او مولا.

بعضى این فراز را اشاره به درجه‏هاى ائمّه معصومین علیهم السلام در بهشت و رضوان الهى دانسته‏اند که خداوند به آنان مقام و درجه‏اى بسیار رفیع و بلند اعطا مى‏نماید، به حدّى که هیچ کسِ دیگر به مقام و رتبه آنان نائل نمى‏گردد.

1) دعاى روزانه ماه رجب، مفاتیح الجنان.