این فراز به منزلت ائمّه اطهار علیهم السلام در نزد خداوند اشاره دارد. چرا که خداوند براى آنها منزلتى خاص قائل است و هر کس به درگاه خداوند بیاید و او را به حقّ آنان قسم دهد، خداوند به او توجّه ویژهاى مىنماید.
قال ابوالحسن علیه السلام: «إذا کانت لَکَ حاجَة إلى اللّه فقل: الَّلهُمَّ إنّى اَسْئلُکَ بِحَقّ مُحمّد و عَلی فَان لَهُما عِنْدک شَأْناً مِنْ الشَأن و قَدْراً مِن القَدْر فَبِحَقّ ذلک الشَأْن و ذلک القَدْر اَنْ تُصَلّى عَلى مُحمَّد و آلِ مُحمّد و ان تَفْعل بى کَذا و کَذا».(1)
امام رضا علیه السلام فرمودند: هر گاه حاجتى از خداوند خواستى، بگو: خداوندا، از تو مىخواهم و تو را قسم مىدهم به حقّ محمّد و على که همانا براى آن دو نزد تو منزلت فراوانى و قدْرِ بسیارى وجود دارد و تو را قسم مىدهم به همان منزلت و همان قدر، که بر محمّد و خاندان او درود فرستى و براى من چنین کنى (حاجت را بیان کن).
باید دانست که پیامبران الهى نیز براى برآورده شدن حاجات خود، خداوند را به حق ائمّه معصومین علیهم السلام قسم مىدادند.
قال الرضا علیه السلام: «لمّا أَشْرف نُوح على الغَرْق دعا اللّه بِحَقّنا فَدَفَع اللّه عَنه الغَرْق و لمّا رمى إبْراهیم فی النَّار دعا اللّه بِحَقّنا فَجَعَلَ اللّه عَلَیه النَار بَرْداً و سَلاماً و ان مُوسى لمّا ضَرب طَریقاً فی البَحْر دعا اللّه بِحَقّنا فجعل یبسا و ان عیسى لمّا أَراد الیَهوْد قتله دعا اللّه بحقّنا فَنَجى مِن الْقَتْل فَرَفعَه إلیه».(2)
امام رضا علیه السلام فرمودند: وقتى نوح در شُرف غرق شدن قرار گرفت، خداوند را به حقّ ما قسم داد و خداوند غرق شدن را از او دفع کرد و آنگاه که ابراهیم به سوى
آتش پرتاب گردید، خدا را به حقّ ما سوگند داد و خداوند آتش را بر او سرد و سلامت کرد و زمانى که موسى دریا را شکافت، خداوند را به حقّ ما خواند و خداوند دریا را برایش آرام کرد. و موقعى که یهودیان قصد جان عیسى را کردند، او خداوند را به حقّ ما خواند، پس خداوند او را از قتل نجات داد و به سوى خود بالا برد.
شاید منظور این فراز، جاه و منزلت ائمّه علیهم السلام در قیامت باشد که آنها در آن وادى داراى منزلتى بس عظیم و بزرگ هستند. امام رضا علیه السلام در روایتى مىفرمایند:
«فَانّه إذا کان یَوْم القیامة لَم یبق مَلِک مُقرّب و لا نبىّ مُرْسل و لا مُؤْمن مُمْتَحن إلّا و هو یحْتاج إلیهما فی ذلک الیَوْم».(1)
همانا آنگاه که روز قیامت برپا شود، هیچ فرشته مقرّب و هیچ پیامبر و هیچ مؤمنى نیست، مگر آنکه نیاز به (شفاعت) آن دو (حضرت محمّد و على) دارند.
ائمّه اطهار علیه السلام، با چنان عظمتى وارد محشر و سپس بهشت مىشوند که همه را به حیرت مىاندازند.
عَن الرضا علیه السلام عن ابائه قال: قال رسول اللّه صلى الله علیه وآله: «یا على إذا کان یَوْم القیامة کُنت اَنت و ولدک عَلى خَیْل بلق متوجین بالدُرّ و الیاقوت، فَیَأْمر اللّه بِکُم إلى الجَنَّة و النّاس ینْظَرون».(3)
امام رضا علیه السلام از پدرانش نقل کردند که پیامبر صلى الله علیه وآله فرمودند: اى على، هنگامى که روز قیامت برپا شود تو و فرزندان تو، اسبان شتابگر سوار مىشوید که پوشیده شده به دُرّ و یاقوت. پس خداوند شما را به سوى بهشت روانه مىکند، در حالى که مردم متحیّرانه نگاه مىکنند.
1) بحارالانوار، ج 8، ص 59.
2) جامع احادیث الشیعه، ج 15، ص 252.
3) بحارالانوار، ج 7، ص 330.
