مدح امام هادى (1)

«ذاکر»

شهى که معنى والشمس، روى انور اوست‏++

سواد سوره‏ى و الیل، موئى از سر اوست‏

درازى شب یلدا و بوى مشگ تتار++

علامتى است که در گیسوى معنبر اوست‏

به پیش نور رخش، نور آفتاب کجا++

که آفتاب خجل، از رخ منور اوست‏

لبش چو حقه‏ى یاقوت، پر ز در و گهر++

رخش چو خلد برین و دهان چو کوثر اوست‏

غلام درگه آن شاه عرش مقدارم‏++

که جبرئیل امین، چون غلام بر در اوست‏

شه ملک خدم و خسرو فرشته سپاه‏++

که نه رواق فلک، عرصه‏گاه لشگر اوست‏

زکهکشان فلک عارفى ز من پرسید++

جواب دادم که این خط و راه، معبر اوست‏

دهم امام که او راست یازده معصوم‏++

تمام جد و پدر، جز یکى که مادر اوست‏

ولى مطلق، آن حجت و خلیفه‏ى حق‏++

که هفت کاخ مطبق، رواق منظر اوست‏

ابوالحسن خلف متقى، على نقى‏++

که این لقب شرف تاج و زیب افسر اوست‏

فداى قدر و جلالش، که تا خداست خدا++

لباس عزت و شوکت قباى پیکر اوست‏

اگر قباد و اگر قیصر و اگر کسرى‏++

غلام درگهش ار نیست خاک بر سر اوست‏

براى «ذاکر» غیر از درش پناهى نیست‏++

که خاک درگه او آبروى محشر اوست‏