جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

قربانى و میهمانى‏ (2)

زمان مطالعه: < 1 دقیقه

واژه «عقیقه» در فرهنگ اسلامى، به معناى کشتن گوسفند، گاو یا شتر و… پس از ولادت کودک است و این کار از دیدگاه اسلام کارى پسندیده مى‏باشد.

پیامبر گرامى صلى الله علیه و اله پس از گذشت هفت روز از ولادت دو فرزند گرانمایه‏اش حضرت حسن و حسین علیهماالسلام این کار پسندیده را انجام داد و براى هر کدام یک قوچ، عقیقه کرد.

عقیقه، با این بیان، کارى است که به خاطر تقرب به خدا و به منظور سلامت و طراوت کودک و تأمین حیات و آسایش او انجام مى‏گردد.

در روایتى از پیامبر گرامى صلى الله علیه و اله آورده‏اند که فرمود:

کل امرى مرتهن بعقیقته.(1)

هر کس در گرو عقیقه خویش است.

و امام صادق علیه‏السلام فرمود:

«هر کودکى در گرو عقیقه‏اى است که پس از ولادت او براى سلامتى او داده‏اند».(2)

این بیان و این تعبیر، چقدر زیبا و بدیع است، چرا که خداوند هنگامى که فرزندى را به پدر و مادرى ارزانى مى‏دارد، ممکن است این کودک به حیات خویش ادامه دهد و عمر طبیعى کند و ممکن است این نعمت و هدیه الهى باز پس گرفته شود و از دنیا برود.

این روایات نشانگر آن است که وقتى پدر و مادر براى سلامتى و طراوت و آسایش زندگى کودک، قربانى کنند و عقیقه دهند، سلامتى او تضمین مى‏گردد ؛ چرا که در روایات این تعبیر آمده است که: «عقیقه به منزله‏ى رهان است.»


1) بحارالانوار: ج 104 ص 126.

2) بحارالانوار: ج 104، ص 121.