بسیارند کسانى که ادعاى دلباختگى به ائمّه معصومین علیهم السلام مىنمایند، ولى پس از آنکه به راه ائمّه علیهم السلام هدایت گردیدند از آن منحرف شده، طایفهگرى، فرقهگرى، وسوسههاى شیطانى، هواهاى نفسانى و پیروى از شیخ مرادهاى دروغین، آنها را به بیراهه کشانیده است. اینجاست که زائر، قلب و دل خود را به خداوند مىسپارد و از او هدایتِ پایدار در راه دین را طلب مىنماید.
زائر پس از رسوخ و ثبات ولایت در اعماق دل، مىداند همه ائمّه علیهم السلام مخلوق خداوند و عبد او هستند به خداوند یقین دارد و مىداند که از ناحیه خود، مالک هیچ چیز نیست و مالکیّت منحصراً در دست خالق آسمان و زمین است و چون چنین ایمانى دارد، هر لحظه از این مىترسد که دلش بعد از هدایت به اسلام و یگانهپرستى و اعتقاد به نبوّت پیامبران و رسالت حضرت محمّد صلى الله علیه وآله و ایمان به ولایت و امامت ائمّه معصومین علیهم السلام، منحرف گردد. لذا به خداوند متعال پناه برده، درخواست مىنماید که: «پروردگارا دلهاى ما را بعد از آنکه هدایتمان نمودى، منحرف نساز و از جانب خود رحمتى به ما عطا فرما تا بر نعمت ایمان به وحدانیّت تو و نبوّت انبیا و امامت دوازده نور پاک، پابرجا بمانیم که تویى بسیار عطاکننده.»
این فراز در واقع آیه هشتم از سوره آل عمران و مناجات کسانى است که در علم، استوار و محکم ایستادگى مىنمایند و به تعبیر قرآن «راسِخون فی العِلْم» هستند. یعنى علمْ در تمامِ دل آنها رسوخ کرده، وجود آنها عین علم گردیده و همانطور که قبلاً گفتیم ائمّه اطهار علیهم السلام «راسِخون فی العِلْم» هستند.
