در انتهاىِ زیارت، زائر دست نیاز به سوى خالق بىنیاز دراز کرده، گفتارِ حواریونِ
حضرت عیسى علیه السلام که در آیه پنجاه و سوم سوره آل عمران آمده، بر لب جارى مىسازد.
در این فراز که بیانگر نهایت اخلاص نسبت به خداوند متعال است، زائر پس از قبول ولایت و مودّت ائمّه هدى علیهم السلام ایمان خویش را به پیشگاه خداوند عرضه داشته، بر این باور است که با تمامى فضائل ائمّه معصومین علیهم السلام آنها عبدِ الهى هستند. لذا به خالق بىهمتا مىگوید: «پروردگارا ما به آنچه تو فرستادهاى ایمان آوردیم و قرآن کریم را کتاب آسمانى خود دانسته و از فرستاده تو که همان حضرت پیامبر اکرم محمّد بن عبداللّه صلى الله علیه وآله است، پیروى نمودیم. پس خداوندا نام ما را در زمره شاهدان و گواهان ثبت و ضبط فرما.»
زائر ایمان خود را به آنچه نازل شده بود از قرآن و کتابهاى آسمانى دیگر اظهار مىدارد و در کنار آن ایمان خود را به دستورهاى آسمانى اعلام کرده، تبعیّت و پیروى خود را از حضرت پیامبر صلى الله علیه وآله اعلام نموده و در آخِر از خدا مىخواهد نام او را در زمره شاهدان و گواهان که در این دنیا مقام والایى دارند و در آخرت مقام شفاعت و گواهى بر اعمال را خواهند داشت، ثبت نماید.
