امام ابوالحسن على النقى الهادى (علیهالسلام) پیشواى دهم شیعیان در نیمه رجب سال 212 ه.ق در اطراف مدینه در محلى به نام «صریا» به دنیا آمد.
مادرش «سمانه» نام داشت که در زهد و تقوى در عصر خود بىنظیر بود و بیشتر روزهاى سال روزه سنتى مىگرفت.
امام هادى (علیهالسلام) در شأن او فرموده: «مادرم عارف به حق من بوده و از اهل بهشت مىباشد، خداوند نگهبان و حافظ اوست و شیطان سرکش به او دسترسى ندارد.» (1)
امام هادى (علیهالسلام) پس از پدر، دومین امامى است که در خردسالى و در سن 8 سالگى به امامت رسید.
چون حضرت جواد (علیهالسلام) در بغداد به شهادت رسید، فرزند خردسالش حضرت هادى (علیهالسلام) در مدینه مىزیست. ناگاه آن حضرت به سختى به گریه افتاد و صدا به شیون بلند کرد. چون حاضران علت را جویا شدند فرمود:
«همین الآن پدرم از دنیا رفت!»
پرسیدند: «از کجا دانستى؟»
فرمود: «هم اکنون عظمتى بىنظیر از جانب خداوند بر دلم افتاد که قبلاً آن حالت را نداشتم. دانستم که پدرم درگذشته است.»
راوى گوید:
چون خبر شهادت امام جواد (علیهالسلام) به مدینه رسید دریافتم که لحظهى وفات دقیقاً مطابق با آن ساعتى بود که حضرت هادى (علیهالسلام) خبر داده بود.(2)
1) ریاحین الشریعه، ج 3، ص 23 – منتهى الامال، ج 2، ص 641.
2) دلائل الامامه، طبرى، ص 219.
