بهره‏مندى از نعمتهاى الهى و اظهار شکر آنها

ابوموسى مى‏گوید: یک روز امام هادى علیه‏السلام را در سامرا دیدم، به من فرمود: «اى ابوموسى! من از روى اجبار از مدینه به سوى سامرا خارج شدم، و اینک اگر مرا از سامرا بیرون کنند نیز از روى اجبار خواهد بود (و گرنه مى‏خواهم همین جا بمانم).

عرض کردم: اى آقاى من! چرا؟ فرمود:

لطیب هوائها و عذوبة مائها و قلة دائها:

«به خاطر پاکیزگى هواى سامرا و گوارایى و شیرینى آب آن و اندک بودن بیمارى در آن.»(1)

به این ترتیب امام هادى علیه‏السلام با آشکار نمودن نعمتهاى الهى، شکرانه و خشنودى خود را آشکار مى‏ساخت و این درس را به ما آموخت که از نعمتهاى الهى مانند خوش آب و هوایى و سلامتى محیط زیست، استفاده کرده و در به وجود آوردن چنین محیطها و جلوگیرى از عوامل کثیف نمودن هوا کوشا باشیم و از نعمتهاى الهى به طور صحیح بهره‏مند گردیم.

1) مناقب آل ابى‏طالب، ج 4، ص 417.