شیخ طوسى رحمه الله مىنویسد: کافور خادم گوید:
امام هادى علیهالسلام به من فرمود: فلان سطل را در فلان محل بگذار، تا من با آب آن براى نماز، وضو بسازم.
سپس مرا دنبال کارى فرستاد، و فرمود: وقتى که بازگشتى این کار را انجام بده، تا وقتى که براى نماز، آماده شدم، آب حاضر باشد (و این موضوع در شب بود).
آن حضرت به پشت دراز کشید که بخوابد، و من آنچه را فرموده بود، فراموش کردم. شب سردى بود، احساس کردم که آن حضرت براى نماز برخاسته است، ناگاه یادم آمد که سطل آب را در محل خود که فرموده بود، ننهادهام، از ترس سرزنش آن حضرت، از آن محل دور شدم، و ناراحت بودم که امام در مورد تحصیل آب، به زحمت مىافتد.
ناگاه آن حضرت با صداى خشم آلود مرا صدا زد، با خود گفتم: «انا لله» عذر من چیست؟ اگر بگویم: فراموش کردم، و چارهاى جز جواب نداشتم، ترسان نزد آن حضرت رفتم.
فرمود: واى بر تو! آیا عادت مرا نمىدانى که من با آب سرد وضو مىگیرم، تو آب را گرم کردهاى و در سطل ریختهاى؟
عرض کردم: سوگند به خدا!اى آقاى من، نه سطل را، و نه آب را، من به جایى نگذاشتم.
آن حضرت در این هنگام دریافت که امداد غیبى، این کار را کرده است، به شکر الهى پرداخت و فرمود: حمد و سپاس مخصوص خداوند است، سوگند به خدا! کارى را که خداوند بر ما آسان نموده، ترک نخواهم کرد. حمد و سپاس خداوندى را که ما را از اهل اطاعت خود گردانید، و ما را براى کمک بر عبادتش موفق نمود، پیامبر اکرم صلى الله علیه و اله مىفرماید:
ان الله یغضب على من لا یقبل رخصته ؛
همانا خداوند خشم مىکند بر کسى که کار آسان کردهى او را نپذیرد.
این یک درس و پند بزرگ از پیامبر خدا صلى الله علیه و اله و امام هادى علیهالسلام است که ما در مواردى که خداوند رخصت داده و آسان گرفته، بر خود سخت نگیریم، امام هادى علیهالسلام با همان آب گرمى که دست غیبى آن را برایش آماده کرده بود، وضو ساخت، و آسانگیرى خدا را ترک ننمود.
