بسم الله الرحمن الرحیم
این بار سخن از امام هادى علیهالسلام دهمین اختر آسمان امامت و دوازدهمین گوهر دریاى عصمت، خورشید علم و کمال در عصر تیرهى طاغوتهاى عباسى است. او که به حق وارث پدر و اجداد پاکش بود و در عصر خود به خوبى توانست خط فکرى و فرهنگ تشیع راستین علوى را آشکار سازد و اسلام راستین را در فرهنگ تشیع نشان دهد.
امام على نام هادى لقب++
که ظاهر از او گشت فضل و ادب
فرو مرد بدعت به ایام او++
برافروخت دانش زانوار او
از او نور ایمان فروزنده شد++
زاو سنت مصطفى زنده شد
سپهر شرف را رخش آفتاب++
دلش واقف سر امالکتاب
به تاج امانت سرش سرفراز++
فتاده به پایش ملک از نیاز
امام بزرگ و رهبر معصوم و ارجمندى که خداوند در حدیث لوح او را چنین ستوده است:
و اختم بالسعادة لابنه على ولیى، و ناصرى و الشاهد فى خلقى و امینى على وحیى:
«و سرانجام کار، پسر امام جواد علیهالسلام را با سعادت قرین کنم. همان على علیهالسلام را که دوست و یاور من و گواه در میان مخلوق من و امین وحى من است.»(1)
در این فراز، خداوند امام هادى علیهالسلام را با چهار لقب (دوست من، یاور من، گواه و ناظر بر مخلوقم و امین وحى من) تمجید نموده که هر کدام کافى است تا مقام بسیار ارجمند آن بزرگوار را نشان دهد.
1) اصول کافى، ج 1، ص 528.
